Sondaże wskazują na znaczną przewagę poparcia Prawa i Sprawiedliwości nad pozostałymi partiami. Jednak Polacy w większości nie wierzą, że partia wygra wybory w 2019 roku. Politykom znacznie może pomóc liczba spełnionych obietnic przedwyborczych. Do tej pory wdrożono program Rodzina 500+, refundowane leki dla seniorów, nowe warunki sprzedaży gruntów rolnych, mniejszy CIT dla małych firm oraz większe podatki dla SKOK-ów i firm pożyczkowych.

Sondaże przedwyborcze – IBRIS, CBOS

W sondażu przeprowadzonym przez IBRIS w kwietniu br. 77% badanych uważa, ze rządy PiS skończą się w 2019 roku. Ankietowani w większości odpowiadali, że w nadchodzących wyborach wygra koalicja PO-Nowoczesna-PSL. Coraz więcej głosów pada na nową siłę polityczną, która odmieni obecny dychotomiczny podział na PiS versus PO. Na tą opcję liczą głównie osoby młode do 24. roku życia. Niecałe 23% ankietowanych uważa natomiast, że rząd Beaty Szydło utrzyma panowanie w nadchodzących wyborach. Przekonanie to jest dominujące dla badanych powyżej 60. roku życia.

„Kryzys demokracji” słyszymy z wielu mediów ostatnimi czasy, a nawet laty. Ze wszystkich mediów od prawa do lewa, od niezależnych po nawet te związane z obozem PiS (choć w tych trochę mniej).
Według przygotowanego przez Economist Intelligence Unit, rankingu Democracy Indeks 2012, można było zauważyć, że globalny kryzys ekonomiczny osłabia demokrację krajów we wszystkich częściach świata,w tym także w Europie. W kolejnych raportach (w kolejnych latach) trend ten widać jeszcze wyraźniej.

Konkretne przykłady

W Rosji nazywa się to putinomiką, na Węgrzech orbanomiką, w Turcji erdoǧanomiką, a we Włoszech berlusconomiką.
Trzy kadencje rządów nieliberalnego kapitalizmu państwowego pod kierownictwem autorytarnego Silvio Berlusconiego skutkuje tym, że Włosi od 10 lat żyją w kryzysie gospodarczym. W ubiegłym roku włoski PKB był niższy niż w 2007 roku o 8% Blisko 60% bezrobotnych pozostaje bez pracy dłużej niż przez rok. Dług publiczny sięga 133% PKB i pod tym względem tylko Grecja jest gorsza. W 2013 roku prasa europejska krytycznie ocenia wyniki wyborów parlamentarnych we Włoszech. Uznając dobry wynik wyborczy Silvio Berlusconiego i komika Beppe Grillo jako tryumf populizmu i dowód na skłonność Włochów do ucieczki przed rzeczywistością.

Na początek zaznaczę, że tekst nie ma nic wspólnego z odbywającymi się ostatnio „czarnymi marszami”.

W wiejskiej rzeczywistości potrafi wyglądać to to tak: Laska!, idziesz na disco? (jak laska lubi zabawę to pójdzie). W politycznej rzeczywistości prawdopodobnie „wyrywanie” wygląda tak: Szanowna Pani zechce kandydować? ( jak Sz. Pani lubi politykę da się namówić). Czym różni się zachęta do niezobowiązującej zabawy, a zaproszeniem do „zawodowej” polityki?

Prawdopodobnie tym, iż po wesołej zabawie zostanie jedynie przyjemne wspomnienie i kac na najbliższe 24 godziny, a po polityce takie wspomnienie zostanie na najbliższe cztery lata, a polityczny kac na znacznie dłużej. Od 5 lat mamy feministyczną ustawę zmierzającą do preferowania kobiet w polityce. Nakazuje ona mianowicie oddać na listach wyborczych 35% miejsc do kandydowania kobietom.

Trochę się spóźniłem, bo pierwsze podsumowanie robi się zazwyczaj po 100 dniach, gdyż jak powiedział (zdaje się) Milton Friedman „Czego rząd nie zacznie w ciągu pierwszych stu dni, tego nie zrealizuje nigdy”. Nie chodzi tu wszakże o rząd (choć lista obietnic przedwyborczych była iście jak na rząd przystało), ale nic to, ostatnie wybory prezydenckie mają być tylko przyczynkiem do zastanowienia się nad mechaniką decyzji wyborczych rodaków.

Jak wyliczyli niektórzy dziennikarze w czasie kampanii przed wyborami 2015 Andrzej Duda złożył ponad 160 obietnic. Do najlepiej zapamiętanych należą (przytoczę hasłowo):

1. Dołoży na każde dziecko 500zł (w pierwszej wersji było od pierwszego).
2. Nie dopuści do zamknięcia ani jednej kopalni i nie zwolni żadnego górnika.