Tyle się o nim mówi i słyszy. Jakie ono jest (powinno być), czym się charakteryzuje? Na początek trochę danych z encyklopedii:

Społeczeństwo obywatelskie – społeczeństwo charakteryzujące się aktywnością i zdolnością do samoorganizacji oraz określania i osiągania wyznaczonych celów bez impulsu ze strony władzy państwowej. Prawdopodobnie terminu tego jako pierwszy użył Arystoteles, później posługiwali się nim niemiecki filozof Georg Wilhelm Friedrich Hegel i John Locke.

Społeczeństwo obywatelskie potrafi działać niezależnie od instytucji państwowych. Niezależność nie musi oznaczać rywalizacji społeczeństwa z władzą, która występuje zazwyczaj w państwach, w których ustrój polityczny jest sprzeczny z wolą większości obywateli.
Podstawową cechą społeczeństwa obywatelskiego jest świadomość jego członków o potrzebach wspólnoty oraz dążenie do ich zaspokajania, czyli zainteresowanie sprawami społeczeństwa oraz poczucie odpowiedzialności za jego dobro.
Przykładowymi przejawami społeczeństwa obywatelskiego są:
– aktywność społeczna
– organizacje pozarządowe
– samorządność
– wolontariat
– współpraca dla dobra wspólnoty

Zasada, na której opiera się idea społeczeństwa obywatelskiego jest bardzo prosta. Człowiek nie potrafi żyć samotnie. Do osiągnięcia szczęścia w życiu są mu potrzebni inni. Skoro zaś żyjemy razem, każdy powinien aktywnie kształtować rzeczywistość, zmieniać ją na lepsze – dla dobra swojego i ogółu.

A oto co na ten temat na stronie www.racjonalista.pl pisze Marta Lampart:
„Mianem społeczeństwa obywatelskiego określa się takie społeczeństwo, w którym do minimum ograniczona jest ingerencja władzy politycznej w życie obywateli. W takim społeczeństwie obywatele z własnej inicjatywy tworzą odpowiadające ich potrzebom formy życia gospodarczego, społecznego i kulturalnego.
Społeczeństwo obywatelskie to społeczeństwo cywilne, natomiast państwo rozumiane jest jako społeczeństwo polityczne. To ostatnie to nic innego, jak struktura władzy publicznej. Ideą społeczeństwa obywatelskiego jest to, że jego członkowie dysponują własnymi środkami utrzymania oraz w miarę zaspokajania swoich potrzeb samodzielnie organizują się.”
Na zakończenie zadam pytanie: jakim my jesteśmy społeczeństwem, jakim społeczeństwem chcemy być? Czy jest w nas potrzeba samostanowienia, czynnego uczestnictwa i współdecydowania o naszym losie? Czy w czasach jawnego łamania konstytucji przez Polski Rząd, Polacy mają aspiracje by określenie „społeczeństwo obywatelskie” stało się faktem, a nie tylko frazesem?
Zapraszam do wzięcia udziału w sondzie, oraz zamieszczania swoich opinii.